Είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη

Στο σημαντικό βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάκη «Η κόμη της Βερενίκης» γράφει για την αιτία της δημιουργίας του κόσμου: «Το κάτι υπάρχει επειδή το τίποτε, δηλαδή το κενόν, είναι ασταθές» και πιο κάτω «Η αυτοκτονία του άστρου ... δεν φαίνεται πράξη άσκοπη. Συγκλονιστική όσο κι αν είναι η ιδέα εν τούτοις είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη. Και τη ζωή μας την οφείλουμε στο θάνατο κάποιου άστρου»

Όπου η Επιστήμη γίνεται ποιητικότερη απ’ την Θρησκεία «χους ει, και εις χουν εξελεύσει» κι αγκαλιάζει τη Μυθολογία σε ασύλληπτες διαστάσεις δυνάμεων δημιουργίας και καταστροφής, ενώ αφήνει αναπάντητο το βασικό ερώτημα της υπαρξιακής μας αγωνίας. Γιατί όλα αυτά; Γιατί και πώς έτυχε όλα να ξεκινήσουν έτσι κι όχι αλλιώς; Γιατί έτυχε να υπάρξει τούτος ο ήλιος και τούτο το μοναδικό αστέρι που μοναχικά κουβαλάει τη ζωή; Γιατί έτυχε ν’ αρχίσει η αλυσίδα της ζωικής εξέλιξης; Κι όλες αυτή η αλυσίδα των συμπτώσεων γιατί; Για να καταλήξουμε ξανά στην αστάθεια του τίποτε, είτε αυτοκτονώντας απ’ την άφρονα χρήση της τεχνολογίας, είτε αναμένοντας τον αναπόφευκτο θάνατο του ηλιακού μας συστήματος;

Από τη θέση της ατομικής μας ύπαρξης φαίνεται παράλογη όλη η επιστημονική τεκμηρίωση κι αυτοί οι αέναοι κύκλοι δημιουργίας και καταστροφής θυμίζουν ινδουιστική και βουδιστική κοσμοθεωρία. Υπάρχει όμως κάτι αισιόδοξο στη σκέψη της αστάθειας του τίποτε, δηλαδή του θανάτου. Αν η αυτοκτονία ενός άστρου δεν είναι πράξη άσκοπη, τότε κι ο θάνατος αναπαράγει τη ζωή, που είναι και θα είναι η μόνη σταθερή ύπαρξη όσα δισεκατομμύρια έτη φωτός κι αν χρειαστούν για να ξαναγεννηθεί.

Θάνατος δεν είναι τόσο η βιολογική μας έκλειψη, όσο η εξαφάνιση της μνήμης. Γιαυτό και στις κηδείες των ανώνυμων υποκριτικά ψάλλουμε το «αιωνία η μνήμη», των επώνυμων κραυγάζουμε το παράλογο «Αθάνατος», ενώ η λαϊκή ρήση παρηγορίας είναι πολύ πιο φιλοσοφημένη «Να ζήσετε, να τον θυμόσαστε». Καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν απαρατήρητοι στη γη. Μας αγγίζουν οι θάνατοι των δικών μας ανθρώπων, μας συγκλονίζουν οι μαζικοί βίαιοι θάνατοι και οι θάνατοι όσων με την εξουσία μπορούν κι επηρεάζουν τις τύχες μας, ενώ κάποιοι ελάχιστοι θάνατοι μας προβληματίζουν. Πρόσφατα γίναμε αυτόπτες μάρτυρες των εκτελέσεων δια λιθοβολισμού στο Ιράν δυο ανδρών και με ενδοφλέβια χρήση δηλητηρίου μιας γυναίκας στο Τέξας. Και στις δυο περιπτώσεις ο νόμιμος φόνος συνοδεύτηκε με την αναφορά του Θεού σαν εκτελεστή της βούλησης της εξουσίας. Ίσως έχουν δίκιο. Όχι φυσικά του Χριστού που αυτοκτόνησε στο Σταυρό για ν’ αναγεννηθούμε ή που είπε «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Ο Θεός της εξουσίας είναι Σίβα καταστροφέας κι απαιτεί ανθρωποθυσίες για να κρατά τα πλήθη σε υποτέλεια.

Ελπίζω στην Επιστήμη. Πιστεύω στην αστερόσκονη του θανάτου αυτών των νόμιμα δολοφονημένων εγκληματιών για την αναγέννηση της ανθρώπινης ράτσας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου