Δειλινό στο Σούνιο
Η αυτοσυγκέντρωση των βράχων σμίγει με τη δροσερή θαλασσινή ανάσα κι ανεμίζει θρύλους για ξεχασμένα μαύρα πανιά και πατρικήν απελπισιά που βαφτίζει τα πέλαγα.
Στις ρίζες των κιόνων που δακτυλοδείχνουν τον ουρανό ονόματα αλλοτινά στοχεύουν τις τουριστικές κάμερες που παραμονεύουν τον ήλιο.
Βέβηλες λέξεις και παράφωνα γέλια διασπούν τη μαγεία του κόσμου που διαλύεται σε χρώματα.
Ο Ξένιος Δίας χλωμιάζει μπροστά στον ίλιγγο των συναλλαγματικών διακυμάνσεων. Σε δολάρια και γιέν αποτιμάται το θάμπος του δειλινού.
Οι κολόνες καταισχύνονται, ανεμίζουν εσθήτες πολύχρωμες, δανείζονται την παλέτα των κυμάτων.
Το πορτοκάλι του ήλιου κατηφορίζει, κρυφοκοιτά πίσω απ’ το φράχτη του βουνού χαράζοντας λεωφόρους υδάτων. Όταν κι η τελευταία ζουμερή φέτα χαθεί η Βαβέλ ξεσπά σε χειροκροτήματα προσγείωσης αεροσκάφους.
Απότομα πέφτει το σκοτάδι κι οι κολόνες ξέπνοες κι αναιμικές αφουγκράζονται το πέλαγο.
Της Μακρονήσου το σπαθί χαράζει την άγευστη πείρα των προσκυνητών.
Το άδηλο πρόσωπο της Δήλου αναδύεται.
Σε κύκλους πορευόμαστε και μεις, άνυδρες πάντα Κυκλάδες.
Πανιά ολόλευκα ανασαίνουν αισιοδοξία.
Και αύριο μέρα ξημερώνει.
Βέβηλες λέξεις και παράφωνα γέλια διασπούν τη μαγεία του κόσμου που διαλύεται σε χρώματα.
Ο Ξένιος Δίας χλωμιάζει μπροστά στον ίλιγγο των συναλλαγματικών διακυμάνσεων. Σε δολάρια και γιέν αποτιμάται το θάμπος του δειλινού.
Οι κολόνες καταισχύνονται, ανεμίζουν εσθήτες πολύχρωμες, δανείζονται την παλέτα των κυμάτων.
Το πορτοκάλι του ήλιου κατηφορίζει, κρυφοκοιτά πίσω απ’ το φράχτη του βουνού χαράζοντας λεωφόρους υδάτων. Όταν κι η τελευταία ζουμερή φέτα χαθεί η Βαβέλ ξεσπά σε χειροκροτήματα προσγείωσης αεροσκάφους.
Απότομα πέφτει το σκοτάδι κι οι κολόνες ξέπνοες κι αναιμικές αφουγκράζονται το πέλαγο.
Της Μακρονήσου το σπαθί χαράζει την άγευστη πείρα των προσκυνητών.
Το άδηλο πρόσωπο της Δήλου αναδύεται.
Σε κύκλους πορευόμαστε και μεις, άνυδρες πάντα Κυκλάδες.
Πανιά ολόλευκα ανασαίνουν αισιοδοξία.
Και αύριο μέρα ξημερώνει.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου