Προσευχή

 Η Προσευχή

    Οι μεγάλες ώρες αντιστέκονται τη νύχτα που μας διαλύει. Περαστικές οπτασίες οι νίκες, ουρανός η απελπισία μας, γιατί το αύριο ωκεανός μας κυκλώνει και το σκαρί μας αβέβαιο. Ανθρώπινα κοπάδια την έρημο ποτίζουν μ’ αίμα και δάκρυ.

 Ο ύπνος μας βαθύς, γεμάτος εφιάλτες κι οι λέξεις άστοχες καμπανολαλιές στον ύμνο του Τίποτε. Τα τρομαχτικά οράματα των προφητών τύφλωσαν τα’ ακοίμητα βλέφαρα κι η ανάσα του πελάου μας πολιορκεί. 

Να τραγουδήσουμε το χαμένο μέλλον, ξεχνώντας του χθες την παραφροσύνη μιας κι όμοιοι με θεοί παλέψανε υψώνοντας τη γροθιά στο πεπρωμένο μας. Λυπημένες αγάπες οι μέρες που θα ρθουν. Κόσμοι φανταχτερές σαπουνόφουσκες, λιμάνια ανήλιαγα, χάρτες μυστικοί καμένοι κι ένα σπυρί ρυζιού να ταξιδεύει στ’ άπειρο. Τα σύνορα των αδυναμιών μας ψήλωσαν φυλακίζοντας τις ελπίδες μας και το φως αδιάψευστος μάρτυρα των εγκλημάτων που θαρθούν μια και ποτέ δε στάθηκαν μια στάλα ν’ αναπαυθούν απ’ το μακάβριο έργο τους. 

Νύχτα, σπλαχνίσου τους γιους της απώλειας, που κουβαλούν οι ώμοι μας. 

Μέρα, ευλόγησε τα ματωμένα πόδια της Αρετής που σέρνεται στα βράχια της αμφισβήτησης. 

Ο κόσμος μας σοφός κι άμυαλος, απέραντος και νάνος. 

Και μεις σκουλήκια που καταβροχθίζουμε το κουφάρι του χρόνου που μας ανήκει.

εισαγωγή από το βιβλίο μου "Η ώρα της σιωπής"  1989

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου