Ανακαλύπτοντας τη θνητότητα

Ανακαλύπτοντας τη θνητότητα
Τις προάλλες κυκλοφόρησε ευρέως στο φβ σαν "Πολύ αστείο!!" ένα οικογενειακό βίντεο στο οποίο μια τρίχρονη κλαίει πολύ σπαραχτικά γιατί ΔΕΝ θέλει να δει το μικρό της αδελφό να μεγαλώνει.

https://www.facebook.com/video.php?v=805798599455050&pnref=story

Το βρήκα τραγικό να αναγνωρίζει κάποιος σε αυτή την ηλικία τη θνητότητά του.
Έτσι ανατρέχοντας παλιά μου ημερολόγια αναζήτησα την ηλικία που τα παιδιά μου προβληματίστηκαν για πρώτη φορά στο θέμα του θανάτου.
 Έτσι ανακάλυψα ότι λίγο μεγαλύτερος από 4 χρόνων (2-8-1977) ο γιός μου έσπασε σκόπιμα την κορνίζα με τη φωτογραφία της νεκρής γιαγιάς του για να τη φέρει πίσω!!! ενώ 10-1-1978 έχω καταγράψει μια συζήτηση που έκαναν ο εξάχρονος τότε γιος μου (Τάκης) με τη πεντάχρονη αδελφή του (Εύα) πάνω στο ίδιο θέμα. 
Η κόρη μου ήταν βαθύτατα πεπεισμένη ότι "Μόνο οι αρχαίοι πεθαίνουν" ενώ ο γιος μου πίστευε ότι "Υπάρχουν άνθρωποι που γερνούν και άλλοι που δε γερνούν. Εμείς είμαστε από αυτούς που δε γερνούν!!!" 
Πάντως και οι δυο κατέληξαν σε κοινό αίτημα.
"Μαμά, εσύ πάντως, μην πεθάνεις όταν γεράσεις, γιατί θα είσαι γιαγιά για τα παιδιά μας, τα εγγονάκια σου."
Και το ίδιο ξαφνικά, όπως ξεκίνησε η συζήτηση περί θανάτου, το ίδιο ξαφνικά έπαψε ν' απασχολεί τη σκέψη των μικρών παιδιών μου.  Σώπασαν παρασυρμένα με τα παιχνίδια τους.
Απλώθηκε σιωπή ανάμεσά μας γιαυτό το θέμα. Μια σιωπή κακιά κι αιμοβόρα.
Ακολούθησε ο ξαφνικός θάνατος του παππού (πέθανε μέσα στο λεωφορείο την ώρα που η γιαγιά έλειπε και ενώ οι ενήλικοι σκεπτόμαστε πώς θα της το ανακοινώσουμε με τρόπο, με το που άνοιξε την πόρτα όλα τα εγγόνια της εν χορώ άρχισαν να φωνάζουν χαρωπά "ο παππούς πέθανε" ). Η έξαψη του αιφνιδίου και η αναστάτωση τύλιξε γιορτινά την απατηλότητα ενός μηνύματος θανάτου. Ακολούθησε ο θάνατος ενός αγαπημένου θείου κι έπειτα το άγγελμα του θανάτου ενός συμμαθητή του Τάκη σε τροχαίο. Τότε πια κανένα παιδί μου δεν αναρωτήθηκε για το μυστήριο της ύπαρξης, έσκυψαν τα κεφάλια, έκλαψαν βουβά και μυστικά και δε μου ξαναμίλησαν για θάνατο, παρά μονάχα λογικά και κάλπικα, καθώς τα γράφουν τα βιβλία, καθώς τα δασκαλεύει η ζωή.

Τώρα που έγινα γιαγιά, ακόμη τα εγγόνια μου δε συλλογίστηκαν το θάνατο και φοβάμαι τη στιγμή που θα με ρωτήσουν.
Δεν έχω κάτι νέο να τους πω. Αντίθετα αφού αποδείχθηκε ότι παρά τις προσδοκίες του γιου μου κι εγώ ανήκω σε κείνους που γερνούν, υπογραμμίζω στην εγγονή μου ότι τα γηρατειά μ' εμποδίζουν στο να μοιραστούμε κάποιες δραστηριότητες, όπως πχ να τρέξω τόσο γρήγορα όσο εκείνη ή να κάνω τούμπες στο πάτωμα.
Αποδέχθηκα από καιρό τη θνητότητα μου. Και όμως γιαυτό ακριβώς απολαμβάνω την παιδιάστικη λογική. Δίπλα στα εγγόνια μου λες και σταματά ο χρόνος, λες και φωτίζεται ο κόσμος, λες κι η ζωή γίνεται μια αιωνιότητα.
Γιατί αυτό είναι η αιωνιότητα. τελικά. Στιγμές ζωής, χαράς και θλίψης το κομπολόι της ζωής και πρέπει να ευγνωμονούμε για τον κάθε της χτύπο, για τον κάθε σφυγμό στο χέρι μας, για τον κάθε παλμό της καρδιάς μας. 
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Σχόλια

  1. δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα κοριτσάκι στο νηπιαγωγείο ή στις πρώτες τάξεις του δημοτικού που με ρώτησε "πότε θα πεθάνουν οι γονείς σου?". ακόμα κ τώρα όταν το σκέφτομαι με πονάει πολύ. πάντως και το μαράκι πάνω στο παιχνίδι μια φορά μου είπε για μια κούκλα ότι δεν έχει γονείς. όταν την ρώτησα γιατί το λέει αυτό αφοπλιστικά μου απάντησε "γιατί έχουν πεθάνει".
    μπρρρρρ
    ελπίζω να είστε καλά κα Μαρία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Tasos Vassiliou Ναι Μαρια ,η ζωη γινεται μια αιωνιοτητα αγκαλιαζοντας και φιλωντας τα βλασταρια των παιδιων σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ageliki Maniadaki Πολύ γλυκός και παρήγορος ορισμός της αιωνιότητας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης